شاملو: من از مردم متنفرم

دوم مرداد، سالروز مرگ احمد شاملو است. برخی از اصلاح طلبان او را «قوی ترین نماد روشنفکری ایران» شمرده اند. (روزنامه ایران، 9/5/79) و اصولاً از نظر روشنفکران و مطبوعات آنان، احمد شاملو «مردمی ترین شاعر فارسی» محسوب می شود (ماهنامه آدینه، نوروز 1368، مقاله آنها که نامشان سر زبان ها بود).

به گزارش رجانیوز به نقل از ایران، اما شاید جالب باشد که نظرات خود این «شاعر مردمی» را در باره مردم بدانیم. شاملو در مصاحبه ای با مجله فردوسی در سال 1345 نظراتش در این باب را مطرح کرده است که فارغ از هر توضیحی آنها را مرور می کنیم. احمد شاملو در این مصاحبه گفته است:

«شعرها یا خوبند یا مزخرف. اگر مزخرفند که چاپ کردن ندارند، و اگر خوبند، که حیف شعر خوب برای مردم. ... مردمی که یک زمان خوف انگیزترین عشق من بودند، مرا از گند، عفونت و نفرت سرشار کرده اند. چقدر آرزو می کردم که زندگانی ام-به هر اندازه کوتاه- سرشار از زیبایی باشد. افسوس می خورم که گند و تاریکی ابتذال و اندوه همه چیز را در خود فرو برده است. ... تنها آرزویی که برایم باقی مانده این است که پس از مردن، لاشه مرا در گورستان عمومی دفن نکنند. بگذارید دست کم پس از مرگ، آرزوی من، به دور ماندن از مردم و پلیدی‌هایشان، بر آید. مردمی که از ایشان متنفرم. ... من وظیفه ای برای خود در قبال این مردم نمی شناسم.»

(مصاحبه احمد شاملو با مجله فردوسی، شماره 757، 13 فروردین 1345)